*و ياد کن زماني را که به آن شخص که خدا به او نعمت اسلام بخشيده بود، و تو هم با آزاد کردنش از طوق بردگي به او احسان کرده بودي، مي گفتي: همسرت را براي خود نگه دار و از خدا پروا کن. و تو در باطن خود چيزي را چون فرمان خدا به ازدواج با مطلقه او پنهان مي داشتي که خدا آشکار کننده آن بود تا براي مردم در ازدواج مطلقه پسر خوانده هايشان ممنوعيت و مشکلي نباشد و براي بيان فرمان خدا نسبت به مشروعيت ازدواج مطلقه پسر خوانده از مردم مي ترسيدي و در حالي که خدا سزاوارتر بود که از او بترسي، پس هنگامي که «زيد» نياز خود را از همسرش به پايان برد و او را طلاق داد وي را به همسري تو درآورديم تا براي مؤمنان نسبت به ازدواج با همسران پسر خوانده هايشان زماني که نيازشان را از آنان به پايان برده باشند سختي و حرجي نباشد؛ و همواره فرمان خدا شدني است.